BOOK PRESS–ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ–WHITNEY MUSEUM. Εάν στις εικαστικές τέχνες τον προηγούμενο αιώνα ο Πάμπλο Πικάσο έφτασε μέχρι την κοιλιά του θηρίου, ο Άντι Γουόρχολ ηταν το σιωπηλό θηρίο. Ένας “american psycho” που με την εκτύπωση φωτογραφίας κατευθείαν επάνω στον καμβά, –το περίφημο “screen printing photographic imagery”–, «διέφθειρε» τόσο τη μοναδικότητα του έργου τέχνης οσο και την έννοια της ζωγραφικής στα δομικά της στοιχεία. Στις μέρες μας, που η κοινωνική και πολιτική ευαισθησία «περισσεύουν», οι επιλογές του Γουόρχολ τόσο ως προς τα θέματά του όσο και ως προς τις ιδιότυπες μεθόδους που ακολουθούσε για την ολοκλήρωση πολλών έργων του, προκαλούν τα όρια των politicaly correct θέσεων κριτικών και κοινού και επιβάλλουν έμεσα, αν όχι μια εντελώς «φρέσκια» κριτική, τουλαχιστον μια επανεξεταση αρκετών αντιλήψεων για τον Άντι Γουόρχολ. Άραγε η αρχή ενός δυστοπικού κατήφορου μπέρδεψε τη γέννηση με την κλωνοποίηση και εκθείασε το ευτελές, αναγάγωντάς το σε προϊόν μαζικής αναγνωρισημότητας; Και προεκτείνοντας την ιδέα αυτού του συλλογισμού, μήπως ανακαλύπτουμε κάποιες από τις αιτίες του σημερινού παγκόσμιου λαϊκισμού; Ή μήπως είναι ο Γουόρχολ η Κασσάνδρα που μας προειδοποίησε για το τι έρχεται στο μέλλον;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο BookPress. bookpress.gr/politismos/eikastika-mousiki/andy-warhol-whitney-pappos